Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

 

pixabay.com/pl/  

... kiedy przystępujesz do spowiedzi świętej, do tego źródła miłosierdzia Mojego, zawsze spływa na twoją duszę Moja krew i woda, która wyszła z serca Mojego, i uszlachetnia twą duszę (Dz. 1602).  

Read more »

Kiedy kobieta jest w ciąży...

pixabay.com/pl/ 

Kiedy kobieta jest w ciąży, nie spodziewa się dziecka - ona już je ma.

Nie "staje się matką" - ona już nią jest.

Dziecko nie "nadchodzi" - ono już nadeszło.

Jeśli chcemy zmienić sposób, w jaki społeczeństwo traktuje nienarodzone dzieci, musimy zmienić sposób, w jaki o nich mówimy.

Franco Pavone    

Read more »

Biało - złota urocza torebka

Od kilku lat zachwycam się torebkami VeraPelle - są piękne, praktyczne i eleganckie. Ładna torebka to miły prezent nie tylko dla nas samych, ale również i dla ważnej dla nas kobiety... Dla mnie liczy się też przede wszystkim jakość - a VeraPelle to miejsce, w którym najbardziej wymagające kobiety znajdą coś dla siebie. To gwarantuję ☺ 

archiwum prywatne 

Z pewnością wiele z nas ma duuużo torebek - w końcu jesteśmy kobietami, uwielbiamy kupować, uwielbiamy szukać "perełek" 💞🌹☺ Z nowości zawsze spodoba nam się nie jedna piękna torebka, ale czasem i w promocji można znaleźć śliczną torebkę. W tym sezonie popularnością cieszą się torebki z zapięciem w kształcie pszczoły. Są urocze, eleganckie, dostępne w różnych kolorach i modelach. 

archiwum prywatne 

Biała włoska skórzana listonoszka - chociaż ma pasek o długości max. 116 cm - nadaje się do noszenia w ręku. Torebka ma główną przegrodę i dodatkową kieszeń - na zamek błyskawiczny. To duża zaleta jeśli nosimy przy sobie karty bądź ważne dokumenty. Bez wątpienia - uroku torebce dodaje klapa z ozdobnym zapięciem w kształcie pszczoły. Wcześniej raczej bym się nie zdecydowała na taką torebkę, ale to śliczne cudo sprawdza się nie tylko podczas wyjść na spacer czy spotkań na kawę i ciastko... ☺ 

archiwum prywatne 

Śnieżna biel w połączeniu z okuciem złotej barwy prezentuje się wyśmienicie - o wiele bardziej na żywo niż na zdjęciach, niestety. Włoska torebka skórzana to wspaniały dodatek do wielu stylizacji, również tych codziennych. U mnie świetnie sprawdziła się podczas protestów rolników. Jako, że podczas protestów jestem w pracy - w torebce zmieściłam wszystko to, co było mi niezbędne do wykonywania pracy. 

archiwum prywatne 

Warto pamiętać, że torebki, które wykonane są ze skóry - są odporne na ścieranie i zarysowania. Dzięki czemu posłużą nam nie tylko przez kilka sezonów, ale i kilka lat. Listonoszki pasują do stylizacji sportowych, więc doskonale sprawdzą się też podczas wakacyjnych wyjazdów, kiedy zmienimy szpilki na na przykład obuwie sportowe 😎 Kolejną zaletą torebek listonoszek jest to, że są one modne w każdym sezonie. 

Zainspiruj się... 👜

💌

ARTYKUŁ PROMOCYJNY 

Read more »

[KOMENTARZ] Czy i wy chcecie odejść?

Ci którzy dają Bogu czas i nie odchodzą gdy jest ciężko, oglądają dowody jego wierności. A ponieważ łatwo jest być przy Panu gdy jest dobrze, trudno gdy źle, muszę zrobić wszystko już, teraz by przygotować się na ewentualność, gdybym i ja chciał od Niego odejść. Zadaniem na dziś jest nauka cierpliwości i całkowitego zaufania w Jego słowa, nawet te trudne. 

pixabay.com/pl/

⛅ CZY I WY CHCECIE ODEJŚĆ?

Jak jest dobrze, to jest dobrze. A jak źle, wtedy jest źle. To niby banalne stwierdzenie, ale bardzo dobrze ilustruje ono również prawa życia duchowego. 

Bo kiedy Bóg działa w naszym życiu po naszej myśli, a czasem nawet lepiej niż mogliśmy to przewidzieć - nikt o zdrowych zmysłach nie myśli wtedy o odejściu od Pana. Kiedy jednak wymagania Jezusa lub sytuacja w której się znajdziemy zdają się nas przekraczać - wtedy nawet najpobożniejszym osobom przychodzą myśli o odejściu. 

Taka sytuacja zdarzyła się we wczorajszej Ewangelii (J 6, 55. 60 - 69). Pod koniec długiej i trudnej mowy Jezusa w synagodze w Kafarnaum, w której mówi, że Ciało Jego jest prawdziwym pokarmem, a Krew Jego jest prawdziwym napojem, część ludzi odeszła i przestała dalej chodzić za Nauczycielem. 

🌿 WYSTARCZYŁO ZACZEKAĆ...

A wystarczyło zaczekać... Rok? Dwa? Trzy lata maksymalnie, bo nie umiemy umieścić dokładnie tej mowy w ramach czasowych publicznej działalności Jezusa. Wystarczyło nie oburzyć się tymi treściami, tylko pozwolić Bogu w swoim czasie wyjaśnić sens tej nauki, a w międzyczasie nasączać się wszystkim innym co mówi, a co miało przygotować uczniów do zrozumienia sakramentu Eucharystii. 

Wystarczyło dalej chodzić za Jezusem, a przez to być świadkiem cudownego rozmnożenia chleba i przyzwyczajać swój rozum do tego, że Jezus jest prawdziwą "Manną z Nieba". Wystarczyło dotrwać do Wielkiego Czwartku, a potem do Zesłania Ducha Świętego, kiedy to Jezus posłał uczniom Ducha Świętego, by pojęli te niepojęte tajemnice wiary, do przyjęcia których Jezus krok po kroku przygotowywał Naród Wybrany tak naprawdę przez całą historię zbawienia, a potem przez całą swoją publiczną działalność. 

🌻 CIERPLIWOŚĆ POPŁACA!

Dlatego cierpliwość w życiu wiary jest cnotą najwyższej wagi. Szczęśliwi ci, którzy umieją iść za Bogiem nawet wtedy, gdy nie wszystko rozumieją, gdy nauka Jezusa kosztuje ich i nawet wtedy, gdy są takie momenty w życiu, gdzie wydaje się, że Bóg jest sprzeczny wobec swych obietnic. 

Szczęśliwi ci, którzy nie stawiają Bogu granic gdy chodzi o czas zrealizowania Jego obietnic. On naprawdę ma swój plan na moje życie. Wie kiedy przyjść, wie w jaki sposób przyjść. Wie, kiedy jestem gotowy na przyjęcie Jego daru. Wie, kiedy to jest "zbyt wcześnie", by coś zmienić w moim życiu. Wie, że czasem okres przygotowania do przyjęcia Jego daru jest o wiele większym darem, niż to na co czekamy. 

Dlatego wciąż ufaj Mu, nawet jeśli nie widzisz w swoim życiu spełnienia Jego obietnic i nie odchodź zbyt wcześnie! Bóg ma w zanadrzu o wiele więcej dla ciebie niż myślisz, czego największym dowodem jest sakrament Eucharystii. A w trudnych chwilach, gdy Twoja wiara wisi na włosku i Jezus pyta - "Czy i wy chcecie odejść", mów jak Piotr: "Panie, Ty masz słowa życia wiecznego. Do kogo pójdziemy?".

Ks. dr Piotr Spyra 

Read more »

Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

 

pixabay.com/pl/  

Cierpienie jest wielką łaską. Przez cierpienie dusza upodobnia się do Zbawiciela, w cierpieniu krystalizuje się miłość. Im większe cierpienie, tym miłość staje się czystsza (Dz. 57).  

Read more »

Piękne cytaty Papa Emerito

W dniu 16 kwietnia 1927 w Niemczech urodził się Joseph Ratzinger - Ojciec Święty Benedykt XVI. Warto przy tej okazji przypomnieć sobie kilkanaście cytatów tego wyjątkowego papieża...

Mazur/catholicnews.org.uk

💞 Jeżeli nie ma Boga w Twoim życiu, wszystko inne się nie sprawdzi. To tak, jakby zapiąć źle pierwszy guzik: wówczas wszystkie inne też są źle zapięte i trzeba zacząć znowu od góry.

🌻 Niebo nie należy od geografii przestrzeni, lecz do geografii serca. A serce Boga, w świętą noc, pochyliło się tak nisko, aż do stajenki: pokora Boga jest niebem. I jeśli tej pokorze wychodzimy na spotkanie, dotykamy nieba. A wtedy również i ziemia staje się nowa. W tę świętą noc z pokorą pasterzy wyruszamy w drogę do Dzieciątka w stajence! Dotknijmy pokory Boga, Jego serca! Wtedy Jego radość dotknie nas i rozjaśni świat.      

💞 Oczy tego, kto wierzy w Chrystusa, dostrzegają nawet w najciemniejszą noc światło i widzą już blask nowego dnia. 

🌻 Cierpliwość jest codzienną formą miłości. 

💞 Trzeba, byśmy, bym ja nie rościł sobie prawa do mojego życia, ale oddał je do dyspozycji kogoś innego – Chrystusa. Abym nie pytał: co będę z tego miał, lecz: co mogę dać Jemu, a tym samym innym? Lub jeszcze bardziej konkretnie: jak powinno dokonywać się to upodobnienie do Chrystusa, który nie panuje, lecz służy, nie bierze, lecz daje.       

🌻 Czuwać to iść za Panem, wybierać to, co wybrał Chrystus, kochać to, co On ukochał, upodabniać swoje życie do Jego życia: czuwać to przeżywać każdą chwilę w cieniu Jego miłości, nie dając się pokonać nieuniknionym trudnościom i problemom codziennego życia.   

💞 Musimy w sobie odkryć odwagę bycia nonkonformistami, jednym z najpiękniejszych zadań chrześcijanina jest odzyskanie zdolności do stawiania oporu temu, co niesie obiegowa kultura.

🌻 Nasz Bóg jest Ojcem, gotowym przebaczyć skruszonym grzesznikom i przyjąć tych, którzy pokładają ufność w Jego miłosierdziu. Z powodu grzechu oddaliliśmy się od Niego, dostając się pod panowanie śmierci, lecz On zmiłował się nad nami i sam, bez żadnej naszej zasługi, postanowił wyjść nam naprzeciw, posyłając nam swego Jedynego Syna jako Zbawiciela.        

💞 Świat oferuje Wam wygodę, ale nie zostaliście stworzeni do wygody. Zostaliście stworzeni do wielkości. 

🌻 Życie jest pierwszym dobrem, jakie otrzymujemy od Boga. I podstawą wszystkich innych: mamy obowiązek zagwarantować prawo do życia wszystkim, i wszystkim w takiej samą je mierze, bo od tego zależy przyszłość ludzkości.   

💞 Dobro zwycięży na świecie, choć zło robi więcej hałasu. 

🌻 Bóg się ukazał – jako dziecko. Właśnie w ten sposób przeciwstawia się On wszelkiej przemocy i przynosi orędzie, które jest pokojem. W tym momencie, kiedy światu nieustannie zagraża przemoc w wielu miejscach i na różne sposoby; w którym pojawiają się wciąż na nowo pręty ciemięzcy i płaszcze zbroczone krwią, wołamy do Pana: Ty, Boże Mocny, pojawiłeś się jako dziecko i ukazałeś nam siebie jako Ten, który nas miłuje i przez którego miłość zwycięży.     

💞 Ostatnim słowem historii świata będzie zwycięstwo miłości! 

🌻 Bycie człowiekiem jest jak chodzenie po górach, w których zdarzają się trudne wspinaczki. Dopiero dzięki nim jednak udaje się nam dotrzeć tak wysoko, że możemy doświadczyć piękna bycia. 

💞 Człowiek żyje, dopóki czeka, dopóki w jego sercu żyje nadzieja. I po jego oczekiwaniach rozpoznaje się człowieka: naszą „postawę” moralną i duchową można zmierzyć tym, na co czekamy. A ja na co czeka? Na co, w tym okresie swego życia, czeka moje serce? 

🌻 Jezu, kocham Ciebie! 

___ 

Źródło: PCh24.pl  

 

Read more »

Wszystko ma swój czas

Moi Kochani,

Dziękuję za wszystkie oznaki życzliwości - za dobre słowa, komentarze i dobrą energię. Jako, że cały czas gdzieś jeżdżę - mam trochę zaległości w publikowaniu recenzji konkretycnyh produktów, ale... niebawem nadrobię zaległości 😎

archiwum prywatne 

Też czasem muszę po prostu odpocząć, dlatego dziękuję bardzo za zrozumienie 💛 I Wam, moi Kochani życzę odpoczynku - tyle, ile się da...  Takie niby nic nie robienie to też fajny czas żeby trochę nadrobić zaległości książkowe ☺ Jak zwykle: hamak + książka = odpoczynek idealny 📚🌿💞

M. 

Read more »

[KOMENTARZ] On jest

Chyba długo zajęło Apostołom nauczenie się życia ze świadomością tego, że Jezus zmartwychwstał i żyje. Jest to takie życie, kiedy masz świadomość, że jest On realnie obecny przy tobie i w tobie. Czasem ta obecność jest bardziej duchowa, czasem bardziej fizyczna. Zawsze jednak realna. 

pixabay.com/pl/

💞 ON JEST

Po śmierci Jezusa, a potem po Jego zmartwychwstaniu Apostołowie musieli się w pewnym sensie nauczyć żyć od nowa.

Ich dotychczasowe życie, kiedy swojego Pana mieli wciąż przy sobie w cielesnej postaci, można porównać do wzięcia udziału w rekolekcjach w jakimś ośrodku. Wszystko tam masz zaplanowane: czas jedzenia, czas modlitwy, czas odpoczynku, czas modlitw w kaplicy. A potem wraca się do swojego życia i nikt już cię nie pilnuje ani nie narzuca, kiedy masz jeść, kiedy masz się modlić itp. 

Podobnie było po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Apostołowie wrócili do Wieczernika. Trzeba było dalej żyć, czyli jeść, spać, mieć jakieś pieniądze na opłacenie podstawowych życiowych spraw, a jednocześnie żyć dla Jezusa i z Jezusem; dla Kościoła i tworząc Kościół. 

🌿 CODZIENNOŚĆ PRZENIKNIĘTA BOGIEM

Gdy czytamy dziś opis pojawienia się Zmartwychwstałego Pana pośród Apostołów, mamy tu cudowny opis zwyczajnego-niezwyczajnego życia pierwotnego Kościoła. Jezus objawia się zarówno jako ten, który je smaczną rybkę na kolację i jest tak bardzo bliski w naszych przyziemnych sprawach. I chwilę potem ten sam Jezus naucza swych uczniów, objaśnia Pisma i posyła ich do świata, aby byli Jego świadkami. 

Dlatego jedna z najprostszych definicji wiary to codzienność przeniknięta Bogiem. Oznacza to, że ani nie żyjesz "po świecku", czyli żyjesz swoim życiem, a Boga traktujesz jako "ojca zza granicy", którego zaprasza się tylko na najważniejsze wydarzenia w życiu. Ani też nie robisz ze swojego życia "klasztoru", spędzając godziny na modlitwie i zaniedbując swoje obowiązki stanu i pracę. 

Życie wiary to przebywanie jednocześnie w świecie boskich spraw i ludzkiego życia. Uczeń Jezusa to nie jest ktoś oderwany od swojej rzeczywistości i unoszący się 5 metrów ponad ziemią, gardzący zwyczajnymi przyziemnymi obowiązkami na rzecz czegoś wyższego. Ten pogląd zwany jest manicheizmem i już dawno został potępiony przez Kościół. 

Dla nas - chrześcijan, ze względu na Wcielenie Jezusa, a potem Jego Zmartwychwstanie, świat jest czymś "normalnym". Tak samo, jak normalna jest świadomość bliskości Boga w moim życiu, czyli tego, że jest ze mną, że prowadzi mnie, że mogę z Nim rozmawiać i spotkać się w absolutnie każdej chwili mojego życia, niezależnie od tego, czy jem śniadanie, czy jestem w kościele. 

💒 ŚWIAT BOSKI I LUDZKI

Tym, co łączy obydwa światy jest twoja osobista bliskość z Jezusem. Zdrowa pobożność nie oddziela i - tym bardziej - nie stawia po przeciwnych stronach barykady świat świecki i religijny, tylko je łączy, tak jak zmartwychwstały Pan łączył jedzenie z pełnieniem woli Ojca. 

Im jesteś dojrzalszy w wierze, tym bardziej te dwa światy powinny spajać się w tobie w jedno. W praktyce oznacza to, że nie ma w twoim życiu takich przestrzeni, gdy wychodzisz ze świata "religijnego" i mówisz sobie: "to jest zwykła świecka czynność, robię to bez Boga". Nie! Żyjesz z Bogiem i traktujesz Jego obecność w każdej chwili swojego życia z taką naturalnością, jak oddychasz. "Z Nim idę do pracy, z Nim idę na rekreację, z Nim cierpię, z Nim się cieszę, żyję w nim a On we mnie. Nigdy nie jestem sama, bo On mi jest stałym Towarzyszem" - jak zapisała to w swoim Dzienniczku s. Faustyna (Dz. 318). 

W ten sposób Ewangelią żyjesz zarówno wtedy, gdy ją rozważasz, jak i gdy żyjesz jej wskazówkami tam, gdzie pracujesz, w rodzinie, w swoim odpoczynku i nawet w swoich myślach. Taki jest właśnie zmartwychwstały Pan. Jest On zarówno kimś duchowym, jak i cielesnym. Spotkać Go możesz w duchu - gdy rozmawiasz z Nim, a jednocześnie w drugim człowieku i w jakimś zwyczajnym-niezwyczajnym wydarzeniu. 

Jak wygląda twoja codzienność z Bogiem? Ograniczasz ją tylko do niedzielnej wyprawy do kościoła? Czy też niedzielne spotkanie z Panem w Eucharystii jest szczytem i źródłem dla twojej codziennej bliskiej relacji z Nim w każdym zakamarku twojego życia?

Ks. dr Piotr Spyra 

Read more »

Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

pixabay.com/pl/ 

Miłość ma tylko znaczenie, ona podnosi najdrobniejsze czyny nasze w nieskończoność (Dz. 502). 

Read more »

13 pięknych cytatów z Małego Księcia

🌻 Dla całego świata możesz być nikim, ale dla kogoś możesz być całym światem.

 

pixabay.com/pl/

💞 Przyjaźń poznaje się po tym, że nic nie może jej zawieść, a prawdziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszczyć. 

🌿 Kiedy będziesz patrzył nocą w niebo, będzie ci się wydawało, że wszystkie gwiazdy śmieją się do ciebie, ponieważ ja będę się uśmiechał na jednej z nich.

🌻 Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

💞 Niektórzy pojawiają się znienacka. Mieszają, mącą w naszych sercach, a potem znikają bez pożegnań. Żadne czary, tylko nasza naiwność, pozwala byle komu się oswoić. 

🌿 Umierasz, jeśli umierają twoi bogowie. Bo żyjesz dzięki nim. A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć. 

🌻 Na zawsze ponosisz odpowiedzialność za to, co oswoiłeś.

💞 Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół. 

🌿 Znacznie trudniej jest sądzić siebie niż bliźniego. Jeśli potrafisz dobrze siebie osadzić, będziesz mądry.  

🌻 Wszystkie dorosłe osoby były kiedyś dziećmi, choć niewiele z nich o tym pamięta.  

💞 Człowiek naraża się na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić. 

🌿 Nie przeciągaj pożegnania, bo to męczące. Zdecydowałeś się odejść, to idź.    

🌻 Jeśli coś kochasz, puść to wolno. Kiedy do ciebie wróci – jest twoje. Jeśli nie – nigdy twoje nie było. 

Read more »

Jeden dzień

Uwielbiam jeździć w góry. Uwielbiam. O każdej porze roku jest pięknie... Jeden dzień, kilka godzin, a czuję się jakbym była tam z dwa tygodnie...

archiwum prywatne 

Jestem wdzięczna wszystkim, którzy sprawili, że ten nasz wyjazd - pod wieloma względami - był wyjątkowy... Bardzo dziękuję za najmniejszy gest życzliwości, dobroć i wsparcie. Dziękuję za cierpliwość też... 💞 

archiwum prywatne 

Muszę też przyznać, że i pogodę mieliśmy na zamówienie ☺🌿🌻 Jak to miło posiedzieć w pięknym słońcu nad Morskim Okiem...

 

archiwum prywatne 

Jedyne, czego nie rozumiem, to to jak można wjeżdżać i zjeżdżać z Morskiego Oka... Rozumiem oczywiście, że są starsi ludzie, którym już brakuje sił, ale... młodzi, szybcy, wściekli... ☺ litości... 

archiwum prywatne 

Trasa nie jest szczególnie wymagająca, a maszerowanie w piękny i słoneczny dzień to sama przyjemność 😎 

Read more »

Siedem pięknych i poruszających cytatów o Bożym Miłosierdziu z Dzienniczka Św. S. Faustyny

pixabay.com/pl/ 

🌻 O Boże niepojęty. Jak wielkim jest miłosierdzie Twoje, przechodzi wszelkie pojęcie ludzkie i anielskie razem; wszyscy aniołowie i ludzie wyszli z wnętrzności miłosierdzia Twego. Miłosierdzie jest kwiatem miłości; Bóg jest miłością, a miłosierdzie jest Jego czynem, a w miłości się poczyna, w miłosierdziu się przejawia. Na co spojrzę, wszystko mi mówi o Jego miłosierdziu, nawet sama sprawiedliwość Bożą mówi mi o Jego niezgłębionym miłosierdziu, bo sprawiedliwość wypływa z miłości. (Dz. 651). 

💞 Rozumiem to dobrze, o mój Jezu, że jak chorobę mierzy się termometrem, a silna gorączka mówi nam o wielkości choroby, tak w życiu duchowym cierpienie jest termometrem, który mierzy miłość Bożą w duszy. (Dz. 774).

🌿 Miłość nie zna bojaźni, przechodzi przez wszystkie chory anielskie, które przed Jego tronem trzymają straż. Ona się nie zlęknie nikogo; ona dosięga Boga i tonie w Nim jako w jedynym skarbie swoim. Cherubin z mieczem ognistym, który strzeże raju, nie ma władzy nad nią. O czysta miłości Boża, jakżeś wielka i nieporównana. O, gdyby dusze poznały moc Twoją. (Dz. 781).

💞 Doświadczyłam, jak wiele jest zazdrości nawet w życiu duchownym. Poznaję, że mało jest dusz prawdziwie wielkich, którzy by deptali wszystko, co nie jest Bogiem. O duszo, poza Bogiem nie znajdziesz piękna. O, jak krucha podstawa wywyższać się kosztem innych. Co za strata. (Dz. 833).        

🌻 Idę przez życie wśród tęcz i burz, ale z czołem dumnie wzniesionym, bo jestem dzieckiem królewskim, bo czuję, że krew Jezusa krąży w żyłach moich, a ufność swoją złożyłam w wielkim miłosierdziu Pańskim. (Dz. 992). 

💞 Nie umiałabym żyć bez Pana. W tym odosobnieniu Jezus mnie często odwiedza, poucza, uspokaja, strofuje i upomina. Sam kształtuje serce moje według swych Boskich życzeń i upodobań, lecz zawsze pełen miłosierdzia i dobroci; zlane są serca nasze w jedno. (Dz. 1024).

🌿 Wszystko, co we mnie dobrego jest – sprawiła to Komunia święta, jej wszystko zawdzięczam. Czuję, że ten święty ogień przemienił mnie całkowicie. O, jak się cieszę, że jestem mieszkaniem dla Ciebie, Panie; serce moje jest świątynią, w której ustawicznie przebywasz... (Dz. 1392).      

___

Źródło: PCh24.pl  

Read more »

Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

 

pixabay.com/pl/ 

Cokolwiek czynię, nie liczę na własne siły, ale na łaskę Bożą. Z łaską Bożą dusza może przejść przez największe trudności zwycięsko (Dz. 287).  

Read more »

Zapominamy...

pixabay.com/pl/

Zapominamy, jak ważna jest zwyczajna rozmowa, wspólna kawa,dobre słowo do poduszki. Zapominamy, że to słowa budują mosty, a milczenie jak ogień je spala. Zapominamy, ile znaczą drobiazgi, dobre gesty, ciepło głosu, smaki i zapachy. Zapominamy, że jesteśmy ludźmi...

___

Źródło: Internet    

Read more »

Św. Jan Paweł II

archiwum prywatne 💞

Brońcie krzyża, nie pozwólcie, aby imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu społecznym czy rodzinnym.   

Read more »

[WYWIAD] Wiarą chrześcijan jest zmartwychwstanie Chrystusa

Wiarą chrześcijan jest zmartwychwstanie Chrystusa - podkreśla Ks. Prof. Janusz Królikowski 

pixabay.com/pl/

Księże Profesorze, dlaczego zmartwychwstanie Chrystusa jest największym świętem dla chrześcijan? 

- Odpowiem za świętym Augustynem: „Fides christianorum resurrectio Chriprotestow Wiarą chrześcijan jest zmartwychwstanie Chrystusa”. Wielkanoc w najwyższym stopniu wyraża pełnię i zwieńczenie naszej wiary, czyli stanowi zatem podstawę, oparcie i cel naszego życia. Narodziliśmy się z tego tajemniczego, cudownego, ale także w pełni realnego, czyli historycznego i empirycznego, wydarzenia, które zwieńcza życie i pobyt Syna Bożego na ziemi w postaci ludzkiej, a także, swoimi konsekwencjami, wpisuje się głęboko w nasze codzienne życie, gdy je odpowiednio traktujemy. Wyznajemy: „Chrystus prawdziwie zmartwychwstał”, a wraz z Nim i my zmartwychwstajemy oraz spodziewamy się ostatecznie mieć udział w Jego wiecznym życiu. Taka jest moc zmartwychwstania Jezusa Chrystusa i nie ma nad nią nic większego. Dlatego właśnie świętujemy to wydarzenie, mówiąc zdecydowanie za świętym Grzegorzem z Nazjanzu: „Wielkanoc to święto wszystkich świąt i uroczystość wszystkich uroczystości”.

Po co Chrystus po śmierci zstąpił do piekieł? 

- Zstąpienie Chrystusa do piekieł, niezwykle tajemnicze, ale również realne, choć opisywane obrazowo wydarzenie, które sytuujemy między Jego śmiercią i zmartwychwstaniem, wskazuje przede wszystkim na powszechność zbawienia, które jest efektem śmieci i zmartwychwstania Chrystusa. Zstępując przez swoją prawdziwą śmierć do „krainy śmierci”, którą trochę niewłaściwie określamy mianem „piekieł”, wprowadza On do chwały niebieskiej wszystkich sprawiedliwych, którzy począwszy od wygnania z raju oczekiwali na Niego jako Zbawiciela. W sensie szerszym to wydarzenie, wskazujące na zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią, upewnia nas, że śmierć nie jest w żadnym wypadku ostatnim słowem wypowiadanym nad losem człowieka – żadnego człowieka, który szuka Boga. Oznacza to wydarzenie, że śmierć została odkupiona: Chrystus umarł, abyśmy żyli, a pustka śmierci została wypełniona samym Bogiem. 

Co by było gdyby Chrystus nie zmartwychwstał?

- Święty Paweł powiedział bardzo jasno i dobitnie: gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, nadal tkwilibyśmy w mroku grzechu i śmierci. Nasze życie nie miałoby wiec większego sensu, byłoby ocieraniem się o przygnębiającą nicość. Świat nadal byłby zimny duchowo, bo nie miałby przed sobą perspektywy uczestniczenia w zwycięstwie nad tymi największymi mrokami, które nas otaczają. Nie miałby sensu Kościół, jego sakramenty, jego obecność i działanie w świecie, a więc to wszystko, co pozytywnie określa nasze życie chrześcijańskie. W takim przypadku Jezus z Nazaretu mógłby być traktowany co najwyżej jako nauczyciel czy prorok, ale na pewno nie jako nasz i powszechny Zbawiciel. Zmartwychwstanie ukazuje nam pełnię Jezusa Chrystusa w Jego znaczeniu dla nas, dopełniając nadzwyczajnie tajemnicę wcielenia.

Dlaczego zmartwychwstanie Chrystusa było konieczne dla naszego zbawienia? 

- Człowiek pozostaje poddany dwom podstawowym i najwyższym formom zła: śmierci jako złu fizycznemu oraz grzechowi jako złu moralnemu. Przez zmartwychwstanie swoim chwalebnym powrotem do życia Chrystus zwyciężył grzech, który stał się przyczyną Jego śmierci, oraz samą śmierć, która faktycznie stała się Jego udziałem. Zmartwychwstanie pokazało najbardziej jednoznacznie, że Chrystus jest „zwycięzcą śmierci, grzechu i szatana”, jak śpiewamy w naszych pieśniach wielkanocnych. Nic innego, żaden ludzki środek, nie jest w stanie dać nam zbawienia, czyli udziału w życiu Bożym – ono jest tylko i wyłącznie darem związanym ze zmartwychwstaniem Chrystusa.

Proponuję w tym miejscu sięgnąć do rosyjskiego myśliciela Włodzimierza Sołowjowa (1853-1900), który w tym samym znaczeniu pisał: „Wiemy, że walka dobra ze złem toczy się nie tylko w duszy i w społeczeństwie, lecz głębiej, w świecie fizycznym. I tutaj znamy już w przeszłości jedno zwycięstwo dobrej zasady życia – w osobistym zmartwychwstaniu. Jednego też oczekujemy: przyszłych zwycięstw w zbiorowym zmartwychwstaniu wszystkich. Tutaj nawet zło otrzymuje swój sens, czyli ostateczne wytłumaczenie swej egzystencji. Służy ono mianowicie do coraz większego triumfu, urzeczywistnienia i wzmożenia dobra: jeśli śmierć jest silniejsza od śmiertelnego życia, to zmartwychwstanie do życia wiecznego jest silniejsze i od jednego, i od drugiego”

Co zmienia zmartwychwstanie? 

- Zmartwychwstanie Chrystusa właściwie zmienia wszystko! Stanowi podstawę nowego świata, dając człowiekowi w nim udział. Przede wszystkim jednak zmartwychwstanie zmienia perspektywę ludzkiego życia, bo jednoznacznie pokazuje, że teraz jego celem jest udział w życiu Bożym, dostarczając równocześnie środka do jego osiągnięcia, czyli Bożej Łaski. Życie ludzkie nabiera więc nowego i ostatecznego celu, którym jest sam Bóg, możliwego oczywiście do osiągnięcia. To jest coś bardzo decydującego, ponieważ od obranego celu właściwie wszystko w naszym życiu zależy. Święty Paweł wielokrotnie powraca do tego podstawowego znaczenia zmartwychwstania. Skoro zaś człowiek zyskuje nowy cel, to bardziej właściwego znaczenia nabierają także ludzkie przedsięwzięcia, zamiary, dążenia, czyli po prostu każdy czyn człowieka. Pojawia się tutaj oczywiście nieuchronne pytanie, co robić, aby osiągnąć ten cel, który ukazało nam zmartwychwstanie. Trzeba po prostu „przyoblec nowego człowieka”, czyli stawać się świętym, postępując w nowości życia, do czego zmartwychwstanie uzdalnia za pośrednictwem chrztu.

Jaką wartość miałaby dla nas śmierć Chrystusa bez zmartwychwstania? 

- Byłaby to tylko taka sama śmierć, jak śmierć każdego człowieka. Oznaczałaby po prostu koniec, a nie początek, jak w przypadku Chrystusa, który powstaje z martwych. Śmierć Jezusa bez zmartwychwstania byłaby pozbawiona tej wymowy, którą my jej nadajemy tylko i wyłącznie dzięki temu, przekroczyła ona porządek naturalny i doczesny. Śmierć, jeśli ma mieć sens, a tego poszukuje człowiek, musi być początkiem, a nie końcem.

Czy dziś - w dwudziestym pierwszym wieku - kiedy na wszystko szukamy dowodów, można jeszcze wątpić w śmierć i zmartwychwstanie Pana naszego Jezusa Chrystusa? 

- Świadectwo Ewangelii przekazujące nam doświadczenia uczniów spotykających się ze Zmartwychwstałym są wystarczająco jednoznaczne, stawiając mocne pytanie: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?” (Łk 24,5). Nowy Testament w swoim wymiarze zdecydowanie „świadczącym” o zmartwychwstaniu Chrystusa nie powinien budzić niczyich wątpliwości. Drugim dowodem zmartwychwstania jest istnienie Kościoła, który narodził się właśnie ze zmartwychwstania i w ciągu dziejów je nieustannie potwierdza. Gdyby był on tylko dziełem ludzkim, już dawno by upadł. Musi w nim być taka moc życia i świętości, która posiada charakter zwycięski, a taka jest moc zmartwychwstania Chrystusa.

Mimo tego wszystkiego wątpienie jest niestety ciągle możliwością otwartą przed człowiekiem. Bardzo znamienne jest pod tym względem zakończenie Ewangelii świętego Mateusza. Jezus ukazał się uczniom przed swoim odejściem do nieba, widzieli Go, oddali Mu pokłon, zdawali sobie sprawę z tego, co się wydarzyło, ale „niektórzy jednak wątpili” (Mt 28,17). Nie ma takiego dowodu, od którego przechodziłoby się do wiary. Wiara ma swój początek, zawsze i jedynie, w Łasce, czyli jest Bożym darem. Nie oznacza to oczywiście, ze dowody są zbędne czy należałoby je lekceważyć. Mogą one być ważnym przygotowaniem do wiary i dlatego należy ich szukać. Nie wchodząc w niuanse egzegetyczne warto zwrócić uwagę na dwa dopełniające się stwierdzenia zapisane w jednej Ewangelii – pierwsze: „Ujrzał i uwierzył” (J 20,8) i drugie: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29). Jedno i drugie jest prawdziwe: dążenie do „widzenia” nie sprzeciwia się wierze, a wiara nie wyklucza potrzeby „widzenia”.

___ 

Źródło: PCh24.pl  

Read more »

Orędzie Wielkanocne

pixabay.com/pl/

Weselcie się już, zastępy Aniołów, w niebie: weselcie się, słudzy Boga. 

Niechaj zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo! 

Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiennym blaskiem, a oświecona jasnością Króla wieków, poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat odkrywa! 

Zdobny blaskiem takiej światłości, raduj się, Kościele święty, Matko nasza! Ta zaś świątynia niechaj zabrzmi potężnym śpiewem całego ludu. 

A zatem proszę was, bracia najmilsi, którzy stoicie tutaj, podziwiając jasność tego świętego płomienia, byście razem ze mną wzywali miłosierdzia wszechmogącego Boga. 

Niech Ten, który bez moich zasług raczył mnie uczynić swoim sługą, ze chce mnie napełnić światłem swojej jasności i pozwoli godnie wyśpiewać pochwalę tej świecy. 

K. Pan z wami

W. I z duchem twoim

K. W górę serca

W. Wznosimy je do Pana

K. Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu

W. Godne to i sprawiedliwe

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, abyśmy z całego serca i z całej duszy śpiewem wysławiali niewidzialnego Boga, Ojca Wszechmogącego, oraz Jednorodzonego Syna Jego, Jezusa Chrystusa, naszego Pana, który Ojcu Przedwiecznemu spłacił za nas dług Adama i krwią serdeczną zmazał dłużny zapis starodawnej winy.

Oto są bowiem święta paschalne, w czasie których zabija się prawdziwego Baranka, a Jego krew poświęca domy wierzących.

Jest to ta sama noc, w której niegdyś ojców naszych, synów Izraela, wywiodłeś z Egiptu i przeprowadziłeś suchą nogą przez Morze Czerwone.

Jest to zatem ta noc, która światłem ognistego słupa rozproszyła ciemności grzechu, a teraz ta sama noc uwalnia wszystkich wierzących w Chrystusa na całej ziemi od zepsucia pogańskiego życia i od mroku grzechów, do łaski przywraca i gromadzi w społeczności świętych.

Tej właśnie nocy Chrystus skruszywszy więzy śmierci, jako zwycięzca wyszedł z otchłani. Nic by nam przecież nie przyszło z daru życia, gdybyśmy nie zostali odkupieni.

O, jak przedziwna łaskawość Twej dobroci dla nas! O, jak niepojęta jest Twoja miłość: aby wykupić niewolnika, wydałeś swego Syna.

O, zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa!

O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!

O, zaiste błogosławiona noc, jedyna, która była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa.

O tej to nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością.

Uświęcająca siła tej nocy oddala zbrodnie, z przewin obmywa, przywraca niewinność upadłym, a radość smutnym, rozprasza nienawiść, usposabia do zgody i ugina potęgi.

W tę noc pełną łaski przyjmij, Ojcze Święty, wieczorną ofiarę uwielbienia, którą Ci składa Kościół święty, uroczyście ofiarując przez ręce swoich sług tę świecę, owoc pracy pszczelego roju.

Znamy już wymowę tej woskowej kolumny, którą na chwałę Boga zapalił jasny płomień. Chociaż dzieli się on użyczając światła, nie doznaje jednak uszczerbku, żywi się bowiem strugami wosku, który dla utworzenia tej cennej pochodni wydała pracowita pszczoła.

O, zaiste błogosławiona noc, w której się łączy niebo z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi.

Prosimy Cię przeto, Panie, niech ta świeca poświęcona na chwałę Twojego imienia nieustannie płonie, aby rozproszyć mrok tej nocy.

Przyjęta przez Ciebie jako woń przyjemna, niechaj się złączy ze światłami nieba.

Niech ta świeca płonie, gdy wzejdzie słońce nie znające zachodu: Jezus Chrystus, Twój Syn Zmartwychwstały, który oświeca ludzkość swoim światłem i z Tobą żyje i króluje na wieki wieków.

W. Amen

Read more »

[WYWIAD] Symbolika Wigilii Paschalnej

Ks. Dr Stanisław Mieszczak – sercanin, liturgista, rekolekcjonista, emerytowany pracownik UPJPII. Wykłada w Wyższym Seminarium Misyjnym Księży Sercanów w Stadnikach, w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego i w Archidiecezjalnej Szkole Muzycznej w Krakowie. Autor wielu publikacji zarówno naukowych, jak i duszpasterskich - opowiada o pięknie symboliki Wigilii Paschalnej 🌿⛅🔥

pixabay.com/pl/

Księże Doktorze, w Wielką Sobotę jakby czas się zatrzymuje. Chrystus leży w grobie... To czas zadumy, wyciszenia, ale też oczekiwania? 

- Wielka Sobota jest dniem milczenia, pogrzebania Pana Jezusa, zstąpienia do otchłani. Natomiast, wieczorem zaczyna się trzeci dzień – dzień zmartwychwstania, dlatego też Wigilia Paschalna jest początkiem najważniejszego dnia w roku.        

Co symbolizuje Wigilia Paschalna? 

- Symbolika Wigilii Paschalnej jest nawiązaniem do starotestamentalnej zasady, że każde święto rozpoczynało się przeddzień wieczorem. Dla chrześcijan to czuwanie prowadziło do odkrycia, że Chrystus Zmartwychwstał po tej nocy. Czuwanie wigilijne polegało na słuchaniu słowa Bożego, które kształtowało wiarę uczestników. Świetną ilustracją tego doświadczenia jest opis jaki daje nam mniszka Egeria w IV wieku, która przyjechała z Galii do Ziemi Świętej, żeby spisać pewne zwyczaje. Chciała je w ten sposób przenieść do swojego klasztoru. Jerozolima ze swoimi zwyczajami chrześcijańskimi, nabożeństwami była wzorcem dla wielu wspólnot w ówczesnym świecie. Właśnie ona opisała to nocne czuwanie. Opisała także moment proklamacji Ewangelii o pustym grobie. Odczytywał ją rankiem tylko biskup, a wszyscy zebrani w kościele płakali z radości. Chociaż Ewangelia mówi tylko o pustym grobie, nie opisuje zmartwychwstania, to jednak wcześniejsze czytania, zapowiedzi prorockie, pomagają wierzącym wyznać przy pustym grobie: „Zmartwychwstał jak zapowiedział”. 

Drugi aspekt Wigilii Paschalnej ma wymiar chrzcielny. W Starym Testamencie wyjście narodu wybranego z niewoli egipskiej również rozpoczynało się w czasie czuwania modlitewnego. Dla nas – ludzi wierzących, jest to wyjście z niewoli grzechu i śmierci. Ziemia Obiecana to nowa perspektywa życia z Chrystusem, życia wiecznego. To rodzaj powrotu do raju, który Adam i Ewa musieli opuścić po grzechu pierworodnym. Chrzest święty katechumenów w Wigilię Paschalną był niejako powrotem do raju. Również i dla nas, ochrzczonych już dawno, wiąże się to z łaską odnowy. Przez wydarzenia zbawcze: Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie – mamy możliwość odnowy, powrotu. Życie sakramentalne w Kościele to jest raj, który obfituje we wszelkie łaski. 

Ciemność symbolizuje raczej coś złego... Dlaczego w Wigilię Paschalną wchodzimy do ciemnego kościoła?

- Oczywiście! Ciemność symbolizuje zło. Rozpoczynając celebrację w ciemności pragniemy światła. Izraelici wychodzili z Egiptu również w nocy. Podążali jednak ku wolności, do światła. Ważniejsze jest, by skupić się na malutkim płomyku światła, który jest wnoszony do kościoła na świecy paschalnej. Płomyk jest „karmiony” woskiem i świeca się spala. Widzimy tutaj symbol Chrystusa, który poprzez swoją Mękę, Śmierć, spala się w ofierze. Przynosi nam jednak światło nowej nadziei, światło nowego życia, Zmartwychwstanie. Wchodzi do ciemności, która niestety jakoś charakteryzuje nasze życie – osobiste i społeczne. Rozproszenie ciemności w kościele dokonuje się przez przekazywanie tego światła, które rozprzestrzeniając się rozświetla całą przestrzeń. Przekazywanie tego światła jest jak dzielenie się wiarą z innymi. Jest to przepiękny znak. Obrzęd narodził się dawnych czasach, gdy chrześcijanie gromadzili się na wieczorną modlitwę, musieli zapalić jakieś świece, kaganki. Ale szybko zrozumieli, że pojawienie się światła oznaczało przyjście Chrystusa, który przynosi radość i  pokój. Stąd powstał obrzęd, który po łacinie nazywamy „lucernarium”. Podczas Wigilii Paschalnej zarówno symbolika ciemności jak i światła jest niezwykle wymowna, tym bardziej, że również Święta Paschalne odbywają się w niedzielę po pierwszej pełni księżyca na wiosnę. Zatem ta noc jest pełna światła, które nie zna zachodu. Chodzi oczywiście o światło obecności Chrystusa Zbawiciela. Symbolikę tej pełni światła wyśpiewuje się w Orędziu Paschalnym: „O, zaiste, błogosławiona noc, jedyna, która była godna poznać czas i godzinę Zmartwychwstania Chrystusa. O tej nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością. (...) Uświęcająca siła tej nocy oddala zbrodnie, z przewin obmywa, przywraca niewinność upadłym, a radość smutnym, rozprasza nienawiść, usposabia do zgody i ugina potęgi. (...) O, zaiste błogosławiona noc,  w której się łączy niebo z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi”. Trudno nawet komentować te piękne wyrażenia, które tłumaczą sens tej nocy rozświetlonej światłem Chrystusowego Zmartwychwstania.      

Dlaczego na Paschale umieszcza się pięć czerwonych gwoździ? 

- Rzeczywiście, te przedmioty mogą nam przypominać gwoździe, ale w znaczeniu obrzędu powinny to być ziarna kadzidła. Na Paschale umieszcza się ich pięć - symbolizują rany Pana Jezusa. Kadzidło oznacza ofiarę – bo się spala, oraz skutkiem spalania jest dym, który unosi się w niebo jak modlitwa. To kolejny znak ofiary Jezusa Chrystusa, którą On złożył wobec Ojca w niebie. Pięć ran uwidacznia tę ofiarę. Dym zaś spalanego kadzidła, jest przyjemny dla człowieka, bo owoc ofiary Chrystusa przynosi nam dobro. Paschał jest symbolem Chrystusa umęczonego i zmartwychwstałego. 

Czym kończy się liturgia światła? 

- Kończy się Orędziem Paschalnym. Jest to śpiew, który uroczyście rozpoczyna obrzęd, który ogłasza święto i tłumaczy jego znaczenie. Mówi, że jest to noc kiedy Chrystus zwyciężył zło i śmierć, bo On jest światłem, które nie zna zachodu. Tam zostaje opisana bogata historia tej nocy. Autorem Orędzia Paschalnego jest najprawdopodobniej św. Ambroży w IV w. Była to najpierw modlitwa błogosławieństwa Paschału z głęboką katechezą na temat rozpoczynającego się święta. I tu zamyka się pierwszy etap celebracji.     

W Wigilię Paschalną jest aż dziewięć czytań...   

- Jest siedem czytań ze Starego Testamentu oraz z Nowego Testamentu Epistoła i Ewangelia. W wielu kościołach są czytane wszystkie, tym bardziej, że są one bardzo wymowne. 

Dlaczego właśnie dziewięć a nie na przykład pięć, albo trzy?

- W praktyce bierze się często mniej czytań. Dziewięć jednak – w symbolice chrześcijańskiej, oznacza przygotowanie do nowych narodzin - dziewięć miesięcy i przychodzi dziecko na świat. Tutaj mamy narodziny do nowego życia przez chrzest święty. Są też inne znaczenia tego symbolu, ale to może przy innej okazji.

O czym ma nam przypominać odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych? 

- O naszym chrzcie świętym, czyli o powrocie do raju.

Dlaczego takie ważne jest to, żeby mieć przy sobie świece podczas Wigilii Paschalnej? 

- Świeca trzymana w ręku przypomina moment chrztu świętego, bo wtedy otrzymujemy światło z Paschału. Jest to światło nowego życia, dlatego kiedy odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne – w rękach trzymam świecę, niejako łączę się z Chrystusem zmartwychwstałym, który przyniósł mi światło zbawienia. 

Czym kończy się uroczystość Wigilii Paschalnej?

- Wszystkie trzy dni Świętego Triduum Paschalnego stanowią pewną całość. W czasie Mszy świętej Wieczerzy Pańskiej rozpoczynamy celebrację od: „W Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego”, a dopiero po Wigilii Paschalnej otrzymujemy błogosławieństwo na dalszą drogę. Te trzy celebracje i trzy dni stanowią jedną całość. Po Komunii świętej otrzymujemy nakaz, byśmy nieśli wieść o tym, że Chrystus Zmartwychwstał. Dlatego uroczyste rozesłanie: „Idźcie w pokoju Chrystusa! Alleluja! Alleluja!” jest szczególnym tego wyrazem. Procesja rezurekcyjna jest kontynuacją, wspaniałym dodatkiem do Wigilii Paschalnej, bo wtedy wychodzimy na zewnątrz kościoła, by wszystkim powiedzieć, że Chrystus Zmartwychwstał i my w to wierzymy. To jest podsumowanie całego Świętego Triduum: byliśmy z Chrystusem w Jego Męce, Śmierci, wiemy, że wstąpił do otchłani, był pogrzebany i nagle odkrywamy pusty grób, więc idziemy to ogłosić całemu światu. 

Jeśli uczestniczymy w Wigilii Paschalnej to czy w Niedzielę Zmartwychwstania musimy iść do świątyni? 

- Nie musimy iść na Mszę Świętą w ciągu dnia, dlatego, że główną celebracją Niedzieli Zmartwychwstania jest Msza Święta w Wigilię Paschalną. W niedzielę nie musimy, ale wielu idzie, bo chce dalej świętować. Po zachodzie słońca w sobotę – świętujemy niedzielę. Warto tu jednak przypomnieć, że gdyby ktoś jednak był w niedzielę w ciągu dnia na Mszy Świętej, może spokojnie przyjąć Komunię Świętą po raz drugi. A ponieważ świętowanie polega na tym, że cieszymy się ze Zmartwychwstałym – dlaczego w niedzielę nie pójść do kościoła po raz drugi? To już jest radość spotkania Pana, a nie obowiązek.         

___

Źródło: PCh24.pl  

Read more »

Wielki Piątek

pixabay.com/pl/

💛 💖 💛

2. czytanie (Hbr 4, 14-16; 5, 7-9)

Chrystus stał się sprawcą zbawienia dla wszystkich, którzy Go słuchają

Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz poddanego próbie pod każdym względem podobnie jak my – z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy doznali miłosierdzia i znaleźli łaskę pomocy w stosownej chwili.

Chrystus bowiem z głośnym wołaniem i płaczem za swych dni doczesnych zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.

I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Read more »

Wielki Czwartek

pixabay.com/pl/ 

💛 💖 💛 

Ewangelia (Łk 4, 16-21)

Chrystus namaszczony przez Ducha Świętego

Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.

Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».

Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście».

Read more »

Wielka Środa

pixabay.com/pl/

💛 💖 💛 

Ewangelia (Mt 26, 14-25)

Zdrada Judasza

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?»

On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda».

Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?»

On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

Read more »

Wielki Wtorek

pixabay.com/pl/ 

 

💛 💖 💛

Ewangelia (J 13, 21-33. 36-38)

Zapowiedź zdrady Judasza i zaparcia się Piotra

W czasie wieczerzy z uczniami Jezus wzruszył się do głębi i tak oświadczył: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie wyda». Spoglądali uczniowie jeden na drugiego, niepewni, o kim mówi.

Jeden z Jego uczniów – ten, którego Jezus miłował – spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: «Kto to jest? O kim mówi?» Ten, oparłszy się zaraz na piersi Jezusa, rzekł do Niego: «Panie, któż to jest?»

Jezus odparł: «To ten, dla którego umoczę kawałek chleba i podam mu». Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka chleba wstąpił w niego Szatan.

Jezus zaś rzekł do niego: «Co masz uczynić, czyń prędzej! » Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: «Zakup, czego nam potrzeba na święto», albo żeby dał coś ubogim. On więc po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc.

Po jego wyjściu rzekł Jezus: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie».

Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, dokąd idziesz?»

Odpowiedział Mu Jezus: «Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz».

Powiedział Mu Piotr: «Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie».

Odpowiedział Jezus: «Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz».

Read more »

Wielki Poniedziałek

pixabay.com/pl/ 

💛 💖 💛

Ewangelia (J 12, 1-11)

Namaszczenie w Betanii

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta usługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, ten, który Go miał wydać: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, że dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem i mając trzos, wykradał to, co składano.

Na to rzekł Jezus: «Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie». Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili zabić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Read more »

[WYWIAD] Po co nam Wielki Tydzień?

-  To synteza całej doktryny religii, której założycielem jest Jezus z Nazaretu. Gdyby ktoś przybył na ziemię z innej planety i chciał poznać naszą religię, to powinien uczestniczyć w liturgii Wielkiego Tygodnia, która prezentuje chrześcijaństwo w pigułce. Dobrze zrozumiał tę prawdę amerykański aktor i reżyser Mel Gibson, który nakręcił genialny film „Pasja” o ostatnich godzinach życia Jezusa - mówi Ks. Prof. Andrzej Kobyliński - filozof i etyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Kierownik Katedry Etyki w Instytucie Filozofii tej uczelni. Absolwent Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Autor kilkuset publikacji naukowych i publicystycznych poświęconych problematyce filozoficznej, religijnej, moralnej i społecznej.     

materiały prasowe 

Księże Profesorze, dlaczego Wielki Tydzień jest wielki?

- Ponieważ wyrasta z głębi religijnej i filozoficznej Wielkiej Nocy, do której nas przygotowuje. Poprzez słowo „wielki” oddajemy niepowtarzalny charakter zwycięstwa Jezusa Chrystusa nad śmiercią. Skoro w naszym języku mamy Wielkanoc jako synonim świąt Zmartwychwstania Pańskiego, to w konsekwencji wszystkie dni od Niedzieli Palmowej do Wielkiej Nocy są nazywane „wielkimi”. Inaczej jest w większości języków świata, w których zamiast słowa „wielki” mamy „święty”. Stąd nie Wielki Tydzień, ale Święty Tydzień (ang.  Holy Week, wł. Settimana Santa, niem. Heilige Woche). 

Także słowo „święty” dobrze wyraża wyjątkowość tajemnic wiary, celebrowanych w trakcie tygodnia poprzedzającego Wielkanoc. O niezwykłym znaczeniu tej szczególnej nocy pięknie mówią słowa exsultetu, czyli starożytnego śpiewu wykonywanego podczas Wigilii Paschalnej: „O, zaiste błogosławiona noc, jedyna, która była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa. O tej to nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością. O, zaiste błogosławiona noc, w której się łączy niebo z ziemią, sprawy Boskie ze sprawami ludzkimi”. Od dzieciństwa czuję zawsze dreszcze na moim ciele, gdy słyszę w kościele śpiew tych słów.

Jaką prawdę ma nam uświadomić Wielki Tydzień? 

- Prawdę o tym, czym jest chrześcijaństwo. To synteza całej doktryny religii, której założycielem jest Jezus z Nazaretu. Gdyby ktoś przybył na ziemię z innej planety i chciał poznać naszą religię, to powinien uczestniczyć w liturgii Wielkiego Tygodnia, która prezentuje chrześcijaństwo w pigułce. Dobrze zrozumiał tę prawdę amerykański aktor i reżyser Mel Gibson, który nakręcił genialny film „Pasja” o ostatnich godzinach życia Jezusa. To arcydzieło sztuki filmowej weszło do kin na całym świecie w Wielkim Poście w 2004 roku. 20 lat temu debata publiczna w wielu krajach świata została zdominowana przez analizy i komentarze dotyczące tego niezwykłego filmu, który zachwyca pięknem i głębią. Można go uznać za najważniejszy film religijny, gdy chodzi o chrześcijaństwo. 

Dlaczego?

- Ponieważ Gibsonowi udało się ukazać postać Jezusa w sposób niezwykle wiarygodny, realistyczny i przekonujący. Jezus w tym filmie jest postacią autentyczną, sugestywną, z krwi i kości – prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. Dlatego „Pasja” zmieniła życie tysięcy ludzi na całym świecie, doprowadziła do wielu nawróceń i ożywienia praktyk religijnych. To arcydzieło sztuki filmowej, które budzi żywą wiarę i umacnia szczerą miłość do Boga w sercach ludzi. Warto w tym miejscu podkreślić, że obecnie powstaje druga część tego filmu pt. „Męka Jezusa Chrystusa – Zmartwychwstanie”. Nowe dzieło Mela Gibsona, który jest katolikiem, pokaże, co działo się między ukrzyżowaniem a zmartwychwstaniem Jezusa. Film pojawi się w kinach na początku 2025 roku.

Wielki Tydzień to nie tylko upamiętnienie wjazdu Jezusa do Jerozolimy i radosne „Hosanna”, ale także krzyki „Ukrzyżuj!” – męka, śmierć i zmartwychwstanie... 

- Taka jest prawda o naszym człowieczym losie. To dramat ludzkiego istnienia. Dobro i zło, światło i ciemność, wierność i zdrada, życie i śmierć. W pewnym sensie dokładnie taki jest początek tegorocznego Wielkiego Tygodnia w naszym kraju. Z jednej strony tłumy wiernych uczestniczących w liturgii Niedzieli Palmowej, uroczyste procesje, orkiestry parafialne i strażackie, konkursy na najpiękniejszą palmę wielkanocną itp. Z drugiej strony w domenie publicznej mamy jakby „krzyżowanie” Jezusa z powodu kolejnych skandali homoseksualnych i narkotykowych w diecezji sosnowieckiej. Wcześniej mieliśmy dymisję abp. Andrzeja Dzięgi i bp. Andrzeja Dziuby. Do tego dochodzą przerażające informacje dotyczące wątków kościelnych w gigantycznej aferze obyczajowej i korupcyjnej w Collegium Humanum. Tego rodzaju deprawacja moralna przyspiesza galopującą ateizację dużej części naszego społeczeństwa.

Czy wydarzenia liturgiczne w Wielkim Tygodniu rzeczywiście skłaniają nas do refleksji nad własnym życiem, śmiercią, nad sensem cierpienia? Przecież współczesne społeczeństwo chce funkcjonować tak, jakby nie było śmierci i cierpienia...

- Owszem, w postchrześcijańskiej Europie niewiele osób uznaje religijny charakter tego okresu liturgicznego. Dla znakomitej większości mieszkańców naszego kontynentu to czas ferii wielkanocnych, urlopów, przecen i wyprzedaży w sklepach, podróży zagranicznych, wypoczynku. W krajach europejskich, także w Polsce, zaginął społeczny wymiar pokuty. Niestety, nie ma żadnych zewnętrznych elementów całego Wielkiego Postu w kulturze masowej, w mediach, na ulicach naszych miast. Zupełnie inaczej wygląda publiczny wymiar pokuty w krajach islamskich, gdy zaczyna się Ramadan, czyli najważniejszy miesiąc w muzułmańskim kalendarzu księżycowym, będący czasem zadumy, postu, modlitwy, wyrzeczenia. 

Warto pamiętać o tym, że kryzys religijny w Europie i innych krajach zachodnich stanowi wyjątek w kontekście globalnego ożywienia religijnego. Znakomita większość mieszkańców naszej planety podchodzi bardzo poważnie do wyznawanej wiary. Co więcej, najnowszy raport dotyczący rozwoju religii w świecie do 2050 roku – przygotowany przez amerykańskie Centrum Studiów nad Chrześcijaństwem Globalnym (Center for the Study of Global Christianity) – prognozuje znaczący wzrost liczby wyznawców wszystkich religii, w tym członków Kościoła katolickiego, oraz spadek populacji ateistów i agnostyków. Z badań prowadzonych przez Amerykanów wynika, że liczba ateistów i agnostyków zmniejszy się z 900 mln w 2025 roku do 850 mln w 2050 roku. 

O czym przypomina nam Triduum Paschalne? 

- Ten wyjątkowy czas przypomina nam m.in. o roli liturgii i doświadczenia religijnego. W okresie Triduum Sacrum widać jak na dłoni, że liturgia stanowi duchowe centrum Kościoła katolickiego i serce życia chrześcijańskiego. Jest ona przede wszystkim aktem chwalenia najwyższego majestatu Boga. W ukształtowaniu mojego osobistego podejścia do liturgii dużą rolę odegrał niemiecki filozof o włoskich korzeniach Romano Guardini (1885-1968). Twierdził on, że istnieje niebezpieczeństwo patrzenia na liturgię pod kątem jej piękna i artyzmu, nie dostrzegając Rzeczywistości, jaka się w niej uobecnia. Piękno ma ścisłe odniesienie do Prawdy i Dobra. Kto chce żyć w Pięknie, musi starać się najpierw o Dobro i Prawdę. Guardini bronił tezy, że na starość wierzyć ludziom nie jest łatwiej, lecz trudniej. 

Dlaczego?

- Ponieważ wiek podeszły osłabia u człowieka zmysł religijny i utrudnia doświadczenie Boga. Na starość wiara staje się bardziej zaufaniem niż żywym doświadczeniem więzi z Panem nieba i ziemi. Zdaniem Guardiniego wiara w naszej epoce historycznej jest podobna do wiary człowieka starego. Naukowo-techniczne podejście do życia, typowe dla obecnego czasu, utrudnia lub nawet uniemożliwia doświadczenie sacrum. Dlatego tak bardzo potrzeba głębokiego zrozumienia liturgii i szukania tych form, które pomogą nam w autentycznym doświadczeniu religijnym.

Można naprawdę cieszyć się ze Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, nie uczestnicząc w Świętym Triduum Paschalnym?

- Oczywiście. Z pewnością udział w liturgii Triduum Sacrum pogłębia nasze doświadczenie religijne, ale przecież całość Triduum Paschalnego nie jest świętem nakazanym. Wiele osób z przyczyn obiektywnych nie może wziąć udziału w tych nabożeństwach. Najważniejsze jest właściwe przeżycie tajemnicy Zmartwychwstania Pańskiego. Trzeba pamiętać o tym, żeby nie zaniedbywać w tym czasie obowiązków rodzinnych, wychowania dzieci, opieki nad osobami chorymi i cierpiącymi, pracy zarobkowej itp. Dlatego trzeba bardzo rozsądnie podejść do udziału w liturgii Triduum Paschalnego. Warto wybrać te elementy, które najbardziej karmią naszą duszę i nie przeszkadzają nam w realizacji innych zadań małżeńskich, rodzinnych i zawodowych. 

___ 

Źródło: PCh24.pl  

Read more »

Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

pixabay.com/pl/

Kiedy się zbliżasz do spowiedzi, wiedz o tym, że Ja sam w konfesjonale czekam na ciebie, zasłaniam się tylko kapłanem, lecz sam działam w duszy. (Dz. 1602).  

Read more »

[WYWIAD] To bliski święty na każde czasy

O. Piotr Hensel – przełożony Klasztoru Karmelitów Bosych w Katowicach – Piotrowicach opowiada o Św. Józefie. Świętym, który jest bliski na każde czasy...

Wydawnictwo Sumus 

Proszę Ojca, dlaczego Św. Józef jest tak często przedstawiany jako starszy człowiek? 

- Myślę, że to ulega zmianie, coraz częściej widuje się wizerunki „odmłodzonego” św. Józefa, ale rzeczywiście w poprzednich wiekach w sztuce sakralnej przeważał obraz dojrzałego, by nie powiedzieć „starego”, zazwyczaj o siwych włosach Józefa. Jak sądzę są dwie przyczyny tego typu przedstawień. Pierwsza zapewne związana jest z tekstem apokryfu z II wieku Protoewangelii Jakuba, w którym Józef był przedstawiony jako wdowiec z dziećmi z pierwszego małżeństwa i to podeszły w latach. Druga przyczyna wydaje mi się trafniejsza, i związana jest z mentalnością ludzi poprzednich wieków dla których symbol był istotniejszy od metryki, a synonimem mądrości i prawości był starzec, w myśl Księgi Przysłów: „Siwy włos ozdobną koroną, na drodze prawości się znajdzie.” (Prz 16,31). Nasi przodkowie nie traktowali obrazów jak fotografie, raczej jako ikony pełne znaczeń, które potrafili w odpowiednim kluczu czytać. My dziś tracimy tę zdolność patrzenia symbolicznego, a jeśli dodamy do tego swoisty kult młodości, to nie dziwi fakt, że drażnią nas obrazy sędziwego Józefa. Ale czy nowy trend malowania młodego, koniecznie przystojnego św. Józefa jest trafniejszy? 

Otóż to... Czemu tak mało o nim wiemy z Ewangelii?

- W ewangelii wg. św Jana mamy tzw. pierwszy epilog, w którym ewangelista mówi, że Jezus „uczynił wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze”. Wydaje się, że skoro ich nie zapisano, to znaczy, że nie są one konieczne dla naszego zbawienia. Tę lukę próbowały zapełnić apokryfy, ale różne domniemania i fantazje wyrządziły więcej zła niż dobra. Dlatego warto zatrzymać się na słowach ewangelii? Czy rzeczywiście „tak mało” wiemy o św. Józefie? Wiemy, że był  mężem sprawiedliwym, że otaczał troską swoją rodzinę, że był człowiekiem posłusznym woli Bożej, że był człowiekiem pracy, podejmującym ważne decyzje w chwilach zagrożenia, a przede wszystkim prawdziwym choć dziewiczym ojcem Jezusa. Nawet to co wydaje nam się milczeniem jest przecież pełne znaczenia. 

W czym wyraziło się ojcostwo Św. Józefa? 

- Najkrócej mówiąc: w byciu obrazem ojcostwa Boga względem Jezusa. To ogromne wyróżnienie dla Józefa i wyraz niesłychanego zaufania jakim Bóg go obdarzył. Józef był niejako ikoną Boga Ojca, to w jego miłości, czułości, zdecydowaniu Jezus rozpoznawał działanie Ojca. Jeśli względem św. Piotra uznającego Go za Mesjasza, Jezus z zachwytem zawołał: „nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16, 17), to nietrudno wyobrazić sobie pełne żaru oczy Jezusa utkwione w Józefa a widzące Ojca, który jest w niebie.

Co oznacza milczenie Św. Józefa? 

- Ja je odczytuję w kluczu poprzedniej odpowiedzi, bycia ikoną Boga Ojca. Św. Jan od Krzyża jest autorem znanej sentencji: „Jedno Słowo wypowiedział Ojciec, którym jest Jego Syn, i to Słowo wypowiada nieustannie w wieczystym milczeniu. W milczeniu też powinna słuchać Go dusza.” Milczenie Józefa na kartach ewangelii jest dla nas zaproszeniem do przyjęcia postawy zasłuchania w Słowo, które stało się ciałem. Nieprzypadkowo św. Teresa od Jezusa poleca nam: „Kto nie znalazł jeszcze mistrza, który by go nauczył modlitwy wewnętrznej, niech sobie tego chwalebnego świętego weźmie za mistrza i przewodnika, a pod wodzą jego nie zbłądzi” (Ż 6,8).

Bo św. Józef swoim milczeniem uczy nas w praktyce jak być glebą, która przyjmuje zasiane słowo i wydaje obfity plon stokrotny.

Kiedy patrzymy na życie Św. Józefa to mamy wrażenie, że jest on nam szczególnie bliski... Też przecież miał wątpliwości, różne trudy związane z pracą, też było mu ciężko... To bliski święty, na trudne czasy?

- To bliski święty na każde czasy. Znów pozwolę sobie przytoczyć słowa św. Teresy, która mocno podkreślała jego uniwersalną – katolicką „misję” jaką ma w Kościele: „Innym świętym, powiedzieć można, dał Bóg łaskę wspomagania nas w tej lub innej potrzebie, temu zaś chwalebnemu świętemu, jak o  tym wiem z  własnego doświadczenia, dał władzę wspomagania nas we wszystkich” (Ż 6,6).

Ta ponadczasowa rola Józefa sprawia, że w każdych okolicznościach naszego życia możemy w Nim odnaleźć orędownika a zarazem inspirację do bycia „mężem sprawiedliwym” to znaczy takim, który wybiera dobro i czyni to dobro zazwyczaj bardzo dyskretnie w ciszy swojej codzienności.

Św. Józef jest patronem m.in. rodzin chrześcijańskich, sierot, robotników, ale nie możemy zapominać, że jest również patronem dobrej śmierci... 

- Tym bardziej, że dziś temat śmierci jest rugowany z przestrzeni publicznej, ale również i tej prywatnej. Nawet samo stwierdzenie „dobrej śmierci” dziś uległo zmianie. Większość ludzi odpowie, że to synonim „szybkiej i bezbolesnej” śmierci, a w naszych suplikacjach przecież od wieków wołamy „Od nagłej i niespodziewanej śmierci wybaw nas Panie”. Wzywanie Józefa jako patrona dobrej śmierci jest zatem deklaracją dobrego przygotowania się do tego, zabrzmi to paradoksalnie, najważniejszego momentu naszego życia. Intuicyjnie czujemy, że potrzebujemy w tym momencie obecności bliskich, a szczególnie nam bliscy są Maryja, którą prosimy o to samo w pozdrowieniu anielskim, i św. Józef.  

Czego dziś uczy nas Św. Józef? 

- Wydaje mi się, że dziś potrzebujemy jego decyzyjności i odwagi w wiernym trwaniu w powziętych decyzjach. Od momentu kiedy Józef usłyszał, że ma wziąć brzemienną Maryję do siebie, na kartach ewangelii widzimy jak to konsekwentnie realizuje. Słyszy, że ma wziąć Maryję, dziecię i uciekać do Egiptu – robi to, później słyszy, że ma wziąć swoją rodzinę i wracać do Nazaretu – znów bez ociągania wypełnia to polecenie. Później gdy wraz z Maryją doświadczają nieobecności 12 -letniego Jezusa, i wówczas Józef przyjmuje słowa, których nie rozumie, ale jest wierny temu co usłyszał u początku w swoich snach, znów bierze Jezusa, Maryję i wraca do Nazaretu. Jest posłuszny Bożemu Słowu! Może gdy my zaprosimy Józefa do swojego życia, nauczymy się tego samego? Cytowana już tutaj św. Teresa od Jezusa mówi: „Nigdy jeszcze nie spotkałam nikogo, kto by prawdziwe miał do niego nabożeństwo i szczególną mu cześć oddawał, a nie osiągnął coraz większych korzyści w cnocie. On bowiem w  sposób dziwnie skuteczny wspomaga każdą duszę, która się mu poleca.” I czyni swoisty zakład: „a każdego, kto by mi nie wierzył, niech spróbuje, a  z  własnego doświadczenia przekona się” (Ż 6,7-8). Myślę, że warto podjąć to wyzwanie.

___

Źródło: PCh24.pl  

Read more »

Z Dzienniczka Św. S. Faustyny

pixabay.com/pl/

Jezus mi powiedział, że najwięcej Mu się przypodobam przez rozważanie Jego Bolesnej Męki i przez to rozważanie wiele światła spływa na duszę moją. Kto chce się nauczyć prawdziwej pokory, niech rozważa Mękę Jezusa. Kiedy rozważam Mękę Jezusa, to mi przychodzi jasne pojęcie wielu rzeczy, których przed tym zrozumieć nie mogłam. (Dz. 267). 

Read more »