Jeśli wszystko rzeczywiście przeminie, to trzeba uczyć się większej wdzięczności za to, co się ma, większego dystansu do swoich problemów i większej tęsknoty za tym, co Bóg nam przygotował w wieczności.
💛 WIĘKSZA WDZIĘCZNOŚĆ
Nie powinniśmy przeciwstawiać sobie życia wiecznego z życiem doczesnym, tak jakby jedno było czymś dobrym, a drugie złym. To następujące po sobie etapy. Najpierw zanurzeni w czasie, potem w wieczności. Cały czas z Bogiem. Zmieni się tylko sposób doświadczania Jego miłości - z tego przez wiarę, na ten przez bezpośrednie poznanie.
Skoro według Ewangelii przyjdzie czas, gdy nasz świat zakończy się - świat, który jest darem Boga, i nastąpi to w chwili, w której się nie spodziewamy, powinniśmy uczyć się większej wdzięczności za dosłownie każdą sekundę życia i wszystko, co mamy.
Świat jest kruchy. Gdyby nie Bóg, pewnie już dawno, wiedzeni przez złego ducha doprowadzilibyśmy się do samozagłady. A mimo wszystko wstaliśmy dzisiaj, mając tyle dobra wokół siebie (ludzi, rzeczy...), a przede wszystkim nasze własne życie. "Dziękuję, że dzisiaj wstałem i żyję" - nie powiedziało prawdopodobnie tak wielu z nas.
Wdzięczność pozwala przedzierać się przez nasze fałszywe obrazy Boga i codziennie poznawać na nowo Jego miłość, która objawia się w tak wielu przestrzeniach. Im lepiej ponazywasz co masz dzięki Bogu, tym bardziej czujesz się zależny, a jednocześnie pełen ufności względem Boga - Dobrego Ojca. Obydwie cechy są na wagę złota, bo rozwijają w nas naszą pierwotną tożsamość - poczucie bycia ukochanym dzieckiem Boga.
💚 WIĘKSZY DYSTANS
Nie wszystko nam się podoba na tym świecie. I całe szczęście, że ten świat przeminie. Bo przeminą choroby, cierpienia, bóle, krzyże...
Dlatego od pierwszych chrześcijan, którzy dosłownie rozumieli słowa Jezusa "nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie", możemy uczyć się tak dużego dystansu do wszystkiego: do spraw dobrych, ale może właśnie szczególnie - do tego, co boli.
Pomyśl dziś, jak to dobrze, że świat się kiedyś skończy, a wraz z nim twoje rozmaite cierpienia. Zostanie miłość, bo ona przetrwa koniec świata. Próbuj więc nabierać większego dystansu do swoich cierpień, wrzucając je jakby w ogień miłości. Zamiast gasić cię, niech te cierpienia, przez łączenie ich z krzyżem Jezusa, pomogą ci drążyć większą pojemność serca i niech rozpalają jeszcze większą miłość do Boga. Niech uczą cię zaufania, że Wielki Piątek ma swój kres, a potem będzie już tylko wieczna radość ze zmartwychwstałym Panem.
💙 WIĘKSZA NADZIEJA
Bywa, że przez codzienne sprawy tracimy z oczu nasz najważniejszy cel - Dom Ojca, który czeka na nas w wieczności.
Choć przejście z realiów tego świata do wieczności opisane jest przez Jezusa językiem katastroficznym (słońce się zaćmi, gwiazdy będą spadać z nieba, moce na niebie zostaną wstrząśnięte), istotą tego przekazu są dalsze słowa, w których Pan mówi, że zgromadzi wokół siebie swoich wybranych, z czterech krańców świata, od krańca ziemi, aż po kraniec nieba.
I o to właśnie tu chodzi - nawet tak wielki dar jakim jest ten świat i to życie rozpadnie się z hukiem, abyśmy mogli otrzymać jeszcze większy dar - wieczność przy i w sercu Boga.
Nie da się opisać tego stanu miłości, jaki nas czeka, ale można z dnia na dzień bardziej go rozumieć, więcej go pragnąć i jeszcze bardziej tęsknić za nim. Tę nadzieję można karmić przez Słowo Boga, które - jak dziś słyszymy - nie przeminie.
Dlatego zadaj sobie dziś trzy pytania: za co mogę być wdzięczny, do czego powinienem nabrać większego dystansu i jak karmię moją tęsknotę za Niebem. Żyj tak, jakby każda chwila była darem, każda trudność – szansą na większe zaufanie, a każda modlitwa – przygotowaniem na spotkanie z Bogiem twarzą w twarz. Bo Ten, który obiecał, że wróci, naprawdę przyjdzie. I wtedy już nic nie przeminie.
Ks. dr Piotr Spyra
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz